چــه شبهــا کـه از تــرس آویــزان شـدن از یـک تـار موی شعلـه ور در جهنـم ،

خــواب بر کودکیهـایمـان حـرام شـد !


مــا نسـل ترسیــم !


زاده ی ترسیــــم !


هــم خـواب ترسیـم !


تــرس …تعریــف تمام انچــه بود کـه از زن بـودنمــان میدانستیـم!


و آتــش …پـاسخ تمـام سوالهـایی کـه جـرات نکردیـم بپرسیـم!


چقـــــــــــــــــدر آرزو داشتیم پسر باشیــم تا ما هم با دوچرخه به مدرســه برویــم


تــا ما هم کلاه سرمــان کنیــم !


تــا حــق داشتــه باشیــم بخنــدیــم با صدای بلنــد !


بــدویم و بــازی کنیم بی آنکــه مانتوی بلندمــان در دست و پــایمــان بپیچد

و زمیــن بخوریــم تـــا حق داشتــه باشیــم کفــش سفیــد بپوشیــم !


لبــاس های رنگــی بــه تــن کنیــم !


تــا حق داشتــه باشیــم کودکــی کنیم !


مــا بــزرگ شدیـــم !


خیلــی زود بـــزرگ شدیــم !


زودتــر از آنکــه وقـتش بــاشـد !


سرهـــای زنانگیمان زیــر سنگینــی چادر هــا خــم شــد !


و برجستگــی هـامــان در قــوز پشتمــان پنهــان !


تـــرس ، گنـــاه ، آتـــش ، ابــلیس !


چقــدر زن بــودن پرمعنــا بــود بــرایمــان !

هر چــه زنانگــی ما زشت تـــر ، مردانگــی مردهــا جــذاب تــر!


زن معنـــای نباید هــا و نا ممکــن هــا و نا هنجــارهــا!


و مـرد معنــای باید هـا و ممکــن هــا و هنجــار هــا!


مــا دختــران زنــانگــی هــای ممنوعه ایــم !


مــا وزن حجــاب را خــوب میفهمیــم !


مــا کف زدن هــای دو انگشتــی را خـوب یـادمـان هست !


و جشــن تکلیفهــایی که همیشــه روی دوشمــان سنگینی میکــرد!


مــا بـــاختیــم ...


روزهـــای عشقبــازیمان را باختیــم !


طــراوت جوانــی مان را باختیــم !


مــا نســل زنــان خستــه ایم !


خستــه از تکلیفهــایی کـه روی دوشمــان سنگینـی می کنـد !


خستــه از محــارمی کـه هـرگـز محــرم رازهـای دلمـان نشـدنـد !


خستــه از تـرس هایی کـه بـا مــا زاده شــدنــد !


در مــا ریشــه دوانــدنــد !


در بــاورهایمــان جوانــه زدنــد !


و آنقدر شــاخ و بــرگ گرفتند کـه سایــه شان تمام زنانگــی مــان را پوشــاند!